ХРЫСТОС СТАЎ БЕДНЫМ ДЗЕЛЯ ВАС.

(пар. 2 Кар 8, 9)

Дарагія браты і сёстры!

1. Штогод Вялікі пост становіцца для нас падараванаю Божым Провідам нагодаю больш глыбока спасьцігнуць сэнс і значэньне нашага быцьця хрысьціянамі, а таксама заахвочвае нас нанава адкрыць Божую міласэрнасць, каб, у сваю чаргу, стаць больш міласэрнымі ў адносінах да нашых братоў. У перыяд Вялікага посту Царква клапатліва прапануе асаблівыя заданьні як канкрэтную дапамогу вернікам у гэтым працэсе ўнутранага аднаўленьня, а менавіта малітву, пост і міласьціну. У сёлетнім традыцыйным пасланьні на Вялікі пост я хацеў бы больш падрабязна засяродзіцца на практыцы міласьціны, якая зьяўляецца канкрэтным спосабам дапамогі тым, хто знаходзіцца ў патрэбе, і ў той жа час аскетычным практыкаваньнем з мэтаю вызваліцца ад прывязанасьці да зямных дабротаў. Тое, наколькі моцнаю зьяўляецца прывабнасьць матэрыяльных багацьцяў і наколькі цьвёрдаю павінна быць нашая рашучасьць не абагаўляць іх, адназначна сьцвярджае Ісус: «Ня можаце служыць Богу і мамоне» (Лк 16, 13).

Міласьціна дапамагае нам перамагчы гэтую неадступную спакусу і вучыць нас ісьці насустрач патрэбам бліжніх, дзелячыся з іншымі тым, што мы маем дзякуючы Божай шчодрасьці. Для гэтага прызначаныя сьпецыяльныя зборы ахвяраваньняў на карысьць бедных, якія падчас Вялікага посту адбываюцца ў многіх рэгіёнах сьвету. Такім чынам, унутранае ачышчэньне дапаўняецца жэстам царкоўнай еднасьці, як гэта адбывалася ўжо ў раньняй Царкве. Святы Павел гаворыць пра гэта ў сваіх пасланьнях, пішучы пра збор сродкаў для супольнасьці ў Ерусаліме (пар. 2 Кар 8–9; Рым 15, 25–27).

2. Паводле евангельскага вучэньня, мы не гаспадары, а толькі распарадчыкі тых дабротаў, якія маем: такім чынам, іх нельга разглядаць як выключную ўласнасьць, а толькі як сродкі, з дапамогаю якіх Госпад Бог заклікае кожнага з нас стаць прыладаю Ягонага Провіду ў адносінах да бліжняга. Як нагадвае Катэхізіс Каталіцкай Царквы, матэрыяльныя даброты набываюць сацыяльную значнасьць толькі ў адпаведнасьці з прынцыпам іх універсальнага прызначэньня (пар. № 2404).

У Евангельлі выразна выказана суровае папярэджаньне Ісуса тым, хто мае зямныя даброты і выкарыстоўвае іх толькі для ўласных патрэбаў. Перад абліччам мноства людзей, пазбаўленых усяго, якія пакутуюць ад голаду, як цяжкі дакор гучаць словы сьвятога Яна: «Калі хтосьці мае дастатак у сьвеце і бачыць брата свайго ў нястачы, і закрывае перад ім сваё сэрца, то як любоў Божая можа быць у ім?» (1 Ян 3, 17). Гэты заклік дзяліцца найбольш вымоўна гучыць у краінах, дзе большасьць насельніцтва складаюць хрысьціяне, таму што яшчэ большая іх адказнаьсць перад мноствам тых, хто пакутуе ў нястачы і пакінутасьці. Прыйсьці ім на дапамогу — гэта ў большай ступені абавязак справядлівасьці, чым справа міласэрнасьці.

3. Евангельле асьвятляе адну з характэрных рысаў, уласьцівых хрысьціянскай міласьціне: яна не павінна быць напаказ. «Няхай ня ведае твая левая рука, што робіць правіца твая, — кажа Ісус, — каб міласьціна твая была патаемнай» (Мц 6, 3–4). Крыху ж раней ён ужо сказаў пра тое, што нельга хваліцца сваімі добрымі ўчынкамі, каб не трапіць у небясьпеку застацца без узнагароды ў небе (пар. Мц 6, 1–2). Вучань павінен клапаціцца пра тое, каб усё, што ён робіць, было на большую славу Божую. Ісус навучае: «Няхай сьвятло вашае так сьвеціць перад людзьмі, каб яны бачылі вашыя добрыя ўчынкі і праслаўлялі Айца вашага, які ў нябёсах» (Мц 5, 16). Такім чынам, усё належыць рабіць на славу Божую, а ня дзеля нашай пахвалы. Няхай усьведамленне гэтага, дарагія браты і сёстры, суправаджае кожны жэст дапамогі бліжняму, каб пазьбегнуць яго ператварэньня ў сродак зьвярнуць на сябе ўвагу. Калі робячы добры ўчынак, мы не імкнемся да славы Божай і сапраўднага дабра для нашых братоў, але, хутчэй, клапоцімся пра кампенсацыю ў выглядзе асабістай выгады ці, прынамсі, пахвалы, у такім выпадку мы паступаем насуперак евангельскаму духу. У сучасным грамадзтве іміджу неабходна быць вельмі ўважлівым, таму што гэтая спакуса бясконца вяртаецца. Евангельская міласьціна — гэта не проста філантропія, а хутчэй, канкрэтны выраз міласэрнай любові — багаслоўскай цноты, якая патрабуе ўнутранага навяртаньня да любові Бога і братоў, да наследавання Ісуса Хрыста, які, паміраючы на крыжы, бяз рэшты аддаў сябе за нас. Як жа не ўзьнесьці падзякі Богу за тых многіх людзей, якія ў цішыні, у баку ад праектараў нашага медыя-грамадзтва ў гэтым духу зьдзяйсьняюць высакародныя справы дзеля падтрымкі бедных у патрэбе? Нічога ня варта даваць свае ўласныя даброты іншым, калі ад гэтага сэрца надзімаецца марнаю пахвальбою, таму не шукае чалавечага прызнаньня за зьдзейсненыя справы міласэрнасьці той, хто ведае, што Бог, «які бачыць патаемнае», патаемна яго ўзнагародзіць.

4. Запрашаючы нас да больш шырокага погляду на міласьціну, які выходзіць па-за межы выключна матэрыяльнага, Святое Пісаньне вучыць нас, што больш шчасьця ў тым, каб даваць, чым у тым, каб браць (пар. Дз 20, 35). Калі мы дзейнічаем з любоўю, тым самым выяўляем праўду нашага існаваньня, бо мы сапраўды былі створаныя не для саміх сябе, але для Бога і для братоў (пар. 2 Кар 5, 15). Кожны раз, калі мы з любові да Бога дзелімся нашымі дабротамі з бедным чалавекам, які знаходзіцца ў патрэбе, мы адчуваем, што паўната жыцьця паходзіць з любові і ўсё вяртае нам як блаславеньне ў выглядзе супакою, унутранага задавальненьня і радасьці. Нябесны Айцец за нашую міласьціну ўзнагароджвае нас радасьцю. Нават больш за тое: як адзін з духоўных плёнаў міласьціны сьвяты Пётр называе прабачэньне грахоў. «Любоў, — піша ён, — закрывае мноства грахоў» (1 Пт 4, 8). Як часта паўтарае вялікапосная літургія, Бог дорыць нам, грэшнікам, магчымасьць атрымаць прабачэньне. Калі мы дзелімся тым, што маем, з беднымі, гэта рыхтуе нас да прыняцьця гэтага дару. У гэтую хвіліну я думаю пра ўсіх тых, хто ўсьведамляе сабе цяжар учыненага зла і менавіта з гэтай прычыны адчувае сябе аддаленым ад Бога, знаходзіцца ў страху і амаль не бачыць магчымасьці зьвярнуцца да Яго. Міласьціна, зьбліжаючы нас з іншымі людзьмі, зьбліжае нас з Богам і можа стаць прыладаю спраўднага навяртаньня і паяднаньня з Ім і з нашымі братамі.

5. Міласьціна выхоўвае шчодрасьць любові. Сьвяты Джузэпэ Бэнэдэтто Каталенго ня раз паўтараў такую параду: «Ніколі не лічыце манеты, якія даеце, таму што, як я заўсёды кажу, калі, даючы міласьціну, левая рука не павінна ведаць, што робіць правая, таксама і правая не павінна ведаць, што робіць яна сама» (Выказваньні і думкі, Edilibri, № 201). З гэтага пункту гледжаньня вельмі яскравым зьяўляецца ўрывак з Евангельля пра ўдаву, якая ў нястачы сваёй укінула ў скарбонку сьвятыні «увесь пажытак свой» (Мк 12, 44). Яе маленькая і нічога ня вартая лепта становіцца вымоўным знакам: гэтая ўдава дае Богу не са свайго лішку, дае нават не столькі тое, што мае, а тое, чым ёсьць сама. Аддае ўсю сябе.

Гэты кранальны эпізод зьяўляецца часткаю апісаньня дзён, якія непасрэдна папярэднічалі пакуце і сьмерці Ісуса, які, як адзначае сьвяты Павел, стаў бедным дзеля нас, каб мы ўзбагаціліся Ягоным убоствам (пар. 2 Кар 8, 9); аддаў усяго сябе за нас. Вялікі пост таксама праз даваньне міласьціны вучыць нас насьледаваць Ягоны прыклад. У яго школе мы можам навучыцца ператвараць сваё жыцьцё ў суцэльны дар; наследуючы Яго, мы становімся здольнымі і гатовымі даць ня толькі нешта з таго, што маем, але саміх сябе. Ці ж не зводзіцца ўсё Евангельле да адзінага Прыказаньня любові? Такім чынам, велікапосная практыка міласьціны становіцца сродкам паглыбленьня нашага хрысьціянскага пакліканьня. Бескарысьліва ахвяруючы сабою, хрысьціянін сьведчыць пра тое, што законы існаваньня залежаць не ад матэрыяльных багацьцяў, а ад любові. Менавіта любоў надае вартасьць міласьціне, натхняючы на розныя формы дароў у адпаведнасьці з магчымасьцямі і становішчам кожнага чалавека.

6. Дарагія браты і сёстры, Вялікі пост запрашае нас да духоўнай «трэніроўкі», у тым ліку і з дапамогаю даваньня міласьціны, каб узрастаць у любові і бачыць у бедных самога Хрыста. У Дзеях Сьвятых Апосталаў апавядаецца пра тое, як апостал Пётр, адказваючы на просьбу кульгавага ад нараджэньня, які прасіў міласьціну каля брамы сьвятыні, сказаў яму: «Срэбра і золата не маю, але што маю, тое даю табе: у імя Ісуса Хрыста з Назарэту ўстань і хадзі» (Дз 3, 6). У міласьціне мы даем нешта матэрыяльнае як знак большага дару, які можам перадаць іншым праз абвяшчэньне Хрыста і сьведчанне пра Яго, бо ў Ягоным імені маем сапраўднае жыцьцё. Няхай гэты перыяд будзе адзначаны асабістымі і супольнымі намаганьнямі стаць бліжэй да Хрыста, каб быць сьведкамі Ягонай любові. Марыя, Маці і верная Слуга Госпада, дапамажы вернікам весьці велікапоснае «духоўнае змаганьне» са зброяй малітвы, посту і міласьціны ў руках, каб прыйсці да сьвяткаваньня пасхальных урачыстасьцяў духоўна адноўленымі. З гэтымі пажаданьнямі я шчыра ўдзяляю ўсім Апостальскае Блаславеньне.

Ватыкан, 30 кастрычніка 2007 г.
Benedictus PP XVI

У чацьвер, 24 студзеня б.г., у рамках тыдня экуменічнай малітвы аб еднасьці хрысьціянаў, адбылася малітоўная сустрэча хрысьціянаў розных канфесіяў у рыма-каталіцкай катэдры імя Найсьвяцейшай Панны Марыі. Падобная малітоўная сустрэча прайшла на Беларусі ўпершыню. Яна распачалася сьвятою Імшою, якою служыў Мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч. Яму саслужылі Апостальскі візітатар для грэка-католікаў Беларусі а. архімандрыт Сяргей (Гаек), а таксама сьвятары Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі і Віцебскай дыяцэзіі. Былі прысутныя таксама шматлікія вернікі.

Пасля Сьвятой Імшы распачалася Экуменічная малітва, якую ўзначаліў Мітрапаліт. У ёй узялі ўдзел а. архімандрыт Сяргей (Гаек), кіраўнік Аддзела адукацыі і катэхізацыі Мінскай епархіі Беларускай Праваслаўнай Царквы айцец Аляксандр Шымбалёў, кіраўнік Самастойнай Евангелічна-лютэранскай Царквы ў Рэспубліцы Беларусь дыякан Уладзімір Мейерсан, старшыня Беларускага біблійнага таварыства Герман Родаў. Кожны з іх зьвярнуўся да прысутных з кароткай прамовай-казаньнем.

У сваёй кароткай прамове а. архімандрыт Сяргей зьвярнуў увагу на тое, што амаль ўжо паўтысячагодзьдзя, як Францішак Скарына пераклаў Біблію на стара-беларускую мову, і што гэты факт павінен нас, беларусаў, мабілізаваць чытаць Сьвятое Пісаньне на роднай мове.

У сераду, 23 студзеня б.г., у дзень памяці Пратулінскіх мучанікаў, адбылася сустрэча панамароў з Апостальскім Візітатарам для грэка-католікаў Беларусі а. архімандрытам Сяргеем (Гаекам). З духоўным навучаньнем да ўдзельнікаў зьвярнуўся а. Андрэй Буйніч, які зьяўляецца духоўным апекуном усіх панамароў. Пасьля адбылася размова з а. архімандрытам Сяргеям, які распавёў гісторыю Пратулінскіх мучанікаў і зьвярнуў увагу на значэньне іх прыкладу для духоўнасьці суполкі Алтарнага брацтва.

Па словах а. Андрэя Абламейкі, які зарганізаваў гэтае спатканьне, Алтарнае брацтва – гэта братэрская супольнасьць тых, што прыслугоўваюць на Боскай Літургіі. “Нас лучыць сам дух Боскай Літургіі і, перад усім, жаданьне служыць Хрысту, які рэальна прысутны ў Еўхарыстыі” – тлумачыць айцец Андрэй.

Паводле літургічнага каляндара візантыйскага абраду ў нядзелю пасля Божага Нараджэньня сьвяткуецца сьвята сьв. Праведнага Язэпа, зямнога Апекуна Ісуса Хрыста. 30 сьнежня 2007 г. грэка-каталіцкая парафія Праведнага Язэпа ў Мінску (першая адроджаная грэка-каталіцкая парафія ў Беларусі, адноўленая ў 1990 г.) адзначала парафіяльнае сьвята. З гэтай нагоды, па запрашэньні Апостальскага Візітатара для грэка-католікаў Беларусі Архімандрыта Сяргея (Гаека) і пробашча парафіі протапрэзбітэра а. Андрэя Абламейкі, парафіяльную супольнасьць наведаў Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі Арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч і разам з кс. д-рам Янам Крэмісам прысутнічаў на сьвяточнай Боскай Літургіі (ў візантыйскім абрадзе) ў касьцёле сьв. Яна Хрысьціцеля ў раёне Серабранка (вул. Пляханава). Гэта была чаканая сустрэча грэка-католікаў г. Мінска з Высокадастойным Уладыкам Мітрапалітам.

Мітрапаліт Тадэвуш прамовіў казаньне да ўдзельнікаў сьвята. У сваім слове ён выказаў радасьць, што можа супольна маліцца з грэка-католікамі, якія разам з вернікамі лацінскага абраду, складаюць Супольнасьць Каталіцкай Царквы ў Беларусі. Арцыбіскуп таксама звярнуў увагу, што сьв. Язэп, які ў Евангельлі названы “мужам справядлівым”, застаецца сёньня вельмі каштоўным і актуальным прыкладам мужчыны. А гэта таму, што сьвет сёньня патрабуе мужчынаў, якія гатовыя мужна і адказна спаўняць сваё пакліканьне.

На заканчэнне Боскай Літургіі, якую разам з Архімандрытам Сяргеем саслужылі душпастыры мінскіх грэка-каталіцкіх парафій святары Андрэй Абламейка, Казімір Ляховіч, Андрэй Буйніч і Яўген Усошын, Высокадастойны Уладыка Мітрапаліт удзяліў усім прысутным пастырскае блаславенне, а вернікі заспявалі яму архіярэйскае “Многія леты”.

Прэс-служба Апостальскага Візітатара

Ноч Божага Нараджэння вернікі ўсіх грэка-каталіцкіх парафіяў г. Менска маліліся разам у касьцёле сьвятых Сымона і Алены. Сьвяточную Боскую Літургію ўзначалілі Апостальскі Нунцый у Беларусі архібіскуп Марцін Відавіч разам з Апостальскім Візітатарам для грэка-католікаў Беларусі архімандрытам Сяргеем (Гаекам). З імі таксама саслужылі душпастыры менскіх грэка-каталіцкіх парафіяў: сьвятары Андрэй Абламейка, Казімір Ляховіч, Андрэй Буйніч і Яўген Усошын, а таксама пробашч касьцёла сьвв. Сымона і Алены Ўладыслаў Завальнюк. У багаслужэньні ўдзельнічалі таксама вернікі з навакольляў Менска: Мар’інай Горкі, Жодзіна, Барысава ды іншых. Сумесны сьпеў вернікаў узначалілі хоры парафіі Маці Божай Нястомнай Дапамогі і парафіі Праведнага Язэпа ў Менску.

У кароткім казаньні Архімандрыт Сяргей зазначыў, што прысутнасьць Апостальскага Нунцыя на сьвяточнай службе сярод грэка-католікаў стала яскравым сьведчаньнем паўсюднасьці Каталіцкай Царквы, часткай якой зьяўляюцца вернікі візантыйскага абраду. Архімандрыт звярнуў таксама ўвагу вернікаў, што сьвята Раства Хрыстовага, калі віншуем адзін аднаго, гэта добры час, каб маліцца за Беларусь. Такая малітва ёсьць выклікам і заданьнем для ўсіх хрысьціянскіх Цэркваў у Беларусі.

На заканчэньне Боскай Літургіі Апостальскі Нунцый зьвярнуўся да вернікаў са словамі віншаваньняў і перадаў прысутным Прывітаньне і Блаславеньне Сьвятога Айца Бенядыкта XVI, як выраз малітоўнай блізкасьці Папы і ўмацаваньня ў каталіцкай веры.

23 верасня наша парафія ездзіла на хутар Алеся Лося, што пад Валожынам. Для парафіі ладзілася насычаная праграма карпаратыўных трэнінгаў.

Я заўжды з вялікаю радасьцю згадваю час, праведзены з вамі ў жніўні 2005 год у ў Кёльне. Напрыканцы таго незабыўнага выразу веры і натхненьня, які застаўся ў маёй душы і маім сэрцы, я прызначыў вам спатканьне на новай сустрэчы, якая адбудзецца ў Сіднэі ў 2008 годзе. Гэта будзе 23-ці Сусьветны дзень моладзі, тэмаю якога стануць словы: «Прымеце моц Сьвятога Духа, які на вас сыдзе, і будзеце Маімі сьведкамі» (Дз 1, 8).

Слава Ісусу Хрысту!
У Сьвятым Евангельлі сустракаем нямала апісаньняў учынкаў Сьв. Язэпа, аднак ніколі не прачытаем ягоных словаў – сапраўды, часамі ўчынкі гавораць больш, чым словы, ды ўвогуле без учынкаў наша вера мёртвая (Як.2.17). Вось ужо 16-ць гадоў мы молімся і праслаўляем нашага Госпада Ісуса Хрыста ў родным Менску. Зроблена нямала і ўсё ж такі сэрца троху вярэдзіць – адсутнасьць свайго храма, сваёй царквы моцна перашкаджае нам у душпастырстве. Гэта ў Менску, дзе яшчэ ў 1793 годзе толькі ў гістарычнай частцы горада дзейнічала тры манастыры і пяць храмаў – сёньня захаваліся толькі будынкі манастыроў: у Сьвятатраецкім манастыры разьмяшчаецца 2-я Гарадзкая лякарня, у жаночым Сьвятадухаўскім манастыры – Музычная школа, а ў мужчынскім – офісы і нават рэстарацыя, на месцы Сьвятадухаўкі – пустая пляцоўка. Тым не менш, усе 16 год мы не гублялі і не губляем надзеі аднавіць наш храм, дзе мы будзем праслаўляць Бога і Збаўцу нашага Ісуса Хрыста.

Пакуль што мы молімся ў касьцёле Сьв. Яна Хрысьціцеля аа. Салезіянаў у Серабранцы, за гэта я вельмі ўдзячны пробашчу – айцу Ігару Лашуку і ўсёй парафіі за тое, што выказваюць гэтым нам сваю любоў, як браты ў Хрысьце (пар. Лк.10.27).

Самай важнай малітвай для нас ёсьць малітва за адбудову свайго храма, але я разумею, што не храм нас робіць хрысьціянамі, але насьледваньне Хрыста ўсім сваім жыцьцём. Я хачу сказаць вам, што мы, як парафія, ня гледзячы на цяжкасьці, перашкоды зьнешнія і ўнутраныя, наколькі можам служым пашырэньню Евангельля Хрыстовага ў Менску, наша штодзённая малітва і праца моцай Сьвятога Духа павінны прынесьці багаты плод і для нас, і для Менчукоў – таму што Бог “кожную галінку, якая родзіць плод, ачышчае, каб больш урадзіла плоду” (Ян 15.2).

Вельмі насычаны для нас быў і 2006 год Р.Х.

Былі Хросты, акрамя дзяцей таксама і дарослых людзей, былі Шлюбы, як маладых, так і сталых ужо параў. Адбыліся рэкалекцыі Вялікапосныя і Калядныя, летам былі рэкалекцыйныя сустрэчы для дзяцей, моладзі і сужэнстваў. Мы ўдзельнічалі ў штогадовай Пілігрымцы сьледам пяці Полацкіх Пакутнікаў. На працягу года ажыцьцяўлялі сацыяльныя праекты, хай малыя, але са шчырым сэрцам. Сустракаліся са Сьвятым Айцом у Варшаве, удзельнічалі як парафія ў сьвятах у Будславе, Полацку, Росіцы, Віцебску і Берасьці. У гэтым годзе маем новага сэмінарыста Сяргея Раюнца, які вучыцца на першым курсе ў сэмінарыі Драгічына (Польшча), таксама два нашых сэмінарыста скончылі сваю фармацыю і нават былі высьвячаныя – айцец Андрэй Буйніч на сьвятара, а айцец Яўген Усошын на дыякана [17 чэрвеня 2007 рукапакладзены на сьвятара - рэд.] – Слава на Вышынях Богу, хай новавысьвячаныя ў сваім служэньні ідуць за нашым Збаўцам да канца (пар.Мц.28.18-20). Праз увесь год працавалі нашыя пастаральныя ініцыятывы: Нядзельная школка, Клуб інтэлігенцыі Сьв.Кірылы Тураўскага, Скаўцкія спатканьні, Сямейнае кола, праводзіліся катэхезы. У 2006 годзе адбыўся падзел на два Протапрэзьбітараты, наша парафія стала часткай Цэнтральна-Заходняга протапрэзьбітарата Блаславёнага сьвятамучаніка Мікалая Чарнэцкага. Я дзякую вам усім за ахвярнасьць і шчырае служэньне на Славу Госпаду, усім, хто удзельнічаў у жыцьці Царквы, я паўтараю яшчэ і яшчэ: хрысьціянінам можна стаць толькі асабіста сустрэўшыся з Хрыстом, быць жа хрысьціянінам можна толькі ў супольнасьці хрысьціянаў, якія ўтвараюць Царкву – Цела Хрыстовае.

Асабліва дзякую нашаму Уладыку, Апостальскаму Візітатару Архімандрыту Сяргею за ягоную пастырскую апеку і падтрымку нашых ініцыятываў, а таксама дзякую Апостальскаму Нунцыю ў Беларусі архібіскупу Марціну Відавічу, які заўсёды адкрыты на нашыя патрэбы і гатовы нам дапамагаць.

Хай Народжаны Збавіцель бласлаўляе нашыя сем’і, хай напаўняе нашыя сэрцы радасьцю і вясельлем! Хай Сьвяты Язэп апякуецца намі. Хрыстос Нарадзіўся! Яго Славім!

23 красавіка наша парафія ездзіла ў пілігрымку ў Маладэчна на патранальнае сьвята парафіі Хрыста Чалавекалюбцы. Уладыка архімандрыт Сяргей падараваў парафіі ікону Хрыста Чалавекалюбца (усходняе бачаньне Хрыста сьвятой Фаустыны – Ісусе, давяраюся табе) і новы сьвятарскі фелон, вышыты у бела-чырвона-белых колерах Цела і Крыві Хрыстовых. Віншуем нашых братоў і сёстраў з Маладэчна. У рамках парафіяльнага сьвята адбылася прэзентацыя кніжкі народнага паэта Рыгора Барадуліна “Рымскі дыпціх”, якую паэт напісаў, як падзяку Госпаду пасьля пілігрымкі ў Рым і сустрэчы са Слугой Божым Янам Паўлам ІІ.

Парафія віншуе свайго пробашча а. Андрэя Абламейку з прызначэньнем яго на пасаду протапразбітара Цэнтральна-Заходняга протапразбітарату, якое адбылося на падставе дэкрэту Апостальскага Візітатара Дастойнага Архімандрыта Сяргея Гаека 3 лютага 2006 году. Дарагі Ойча! Віншуем Цябе ад усяго сэрца! Жадаем, каб гэта новае прызначэньне прыносіла Табе радасьць ды было на карысьць для ўсёй нашай Царквы.