
У гэтым годзе ізноў сабраўся ў штогадовую грэка-каталіцкую пілігрымку з Віцебска ў Полацак. Ліпеньская, спякотная, сяброўска-сямейная… І ў гэтым годзе не абмінулі думкі-пытанні да самога сябе – навошта ісці, навошта стамляцца, і што ўвогуле азначае пілігрымаваць?
Пілігрымаваць – значыць ісці з мэтай. З малітвай і спевам на вуснах і сваёй асабістай просьбай у сэрцы, якую нясеш Госпаду. Пачынаецца ўсё радасна і першыя крокі даюцца з лёгкасцю, але чым далей, тым больш высілкаў ад цябе патрабуецца. І з кожным наступным крокам ты мацней разумееш – ці вартая твая мэта, каб дзеля яе стаптваць ногі, націраць каторы ўжо мазоль, аблівацца потам у спёку, ці ісці прамочаным дажджом. Ці вартая твая мэта, каб дзеля яе цярпець, а тым больш любіць бліжняга, хаця ты сам такі стомлены. Пад нагамі плавіцца асфальт і ў рэшце рэшт мэтай становіцца проста дайсці, данесці сваю просьбу.