Велікапосны роздум беларускага грэка-каталіцкага брата-лекара

“Хто зграшыў, ён ці бацькі ягоныя, што ён нарадзіўся сляпым?” Ісус адказаў:

“Ні ён не зграшыў, ні бацькі ягоныя, але сталася гэта дзеля таго, каб выявіліся праз яго справы Божыя.” Ев. Яна 9, 2-3

Працуючы лекарам, кожны дзень дакранаюся да вялікай таямніцы людскога цярпення, вялікіх пакутаў хворых, іх сем’яў і блізкіх. Дакранаюся – бо напэўна не перажываю таго самага, што і яны, але толькі па меры сваіх чалавечых здольнасцяў спачуваю і спадарожнічаю. Нярэдка фізічны боль не такі моцны як тыя ўнутраныя пакуты чалавека, пазбаўленага былых здольнасцяў, пастаўленага ў прыніжанае становішча, залежнага ад іншых у найменшых рэчах.

Шмат пытаньняў “ЧАМУ”: чаму менавіта гэты чалавек, чаму такія цярпенні, чаму нельга дапамагчы, чаму Бог гэта дапусціў?

Заснавальнік шпітальнага Ордэна Баніфратраў - св. Ян Божы ў цяжкія моманты знаходзіў вялікае суцяшэнне сузіраючы і разважаючы таямніцу Ісуса Хрыста Укрыжаванага. Бо толькі з’яднаньне з цярпеннямі Збаўцы надае сэнс нашаму цярпенню, аздараўленне ж цела без аздараўлення душы мала чаго вартае, бо і так смерць спаткае кожнага.

І галоўнае закончыць жыццё з Богам у сэрцы, а не пражыць як наўдайжэй і як найпрыемней на гэтым свеце.

На пачатку манаскага жыцця нарадзіўся ўва мне такі вобраз майго служэння: ложак хворага – алтар; хворы – пакутуючы Хрыстос; шпіталь – вялікі храм, у якім служым церпячаму Хрысту; храм, у якім Хрыстос прыходзіць з суцяшэннем і палёгкай; храм, у якім памірае цела, але трэба зрабіць усё, каб жыла надзея, любоў і не згасала вера ў сэнс цярпення, у яго збаўчую вартасць і ўзнагароду вечную ў Небе.

бр. Эмануэль Юран​, OH, шпіталь баніфратраў у Катовіцах (Польшча)