
Некаторы час таму, ў сутарэннях гэтага храму, мы адчынілі выставу прысвячаную “уніяцкай” сакральнай архітэктуры, абазначыўшы гэтым гістарычным тэрмінам перыяд станаўлення і розквіту Грэка-Каталіцкай Царквы на Беларусі. Выявы гэтых цэркваў, старажытных або новых, узведзеных ці зруйнаваных, адноўленых, змененых і рэстаўраваных – усё гэта спанукае нас застанавіцца над глыбокай повяззю практычнай, але таксама і духоўнай, псіхалагічнай, сімвалічнай, што існуе паміж будынкам, прызначаным для богаслужэння і самім богаслужэннем, паміж месцам, дзе збіраецца хрысціянская супольнасць і самой супольнасцю. Гэтая застанова яшчэ больш натхняецца фактам, што мы знаходзімся ў такім прыгожым і важным для каталіцкай прысутнасці ў гэтым горадзе храме – у касцёле святых Сымона і Алены, які называецца таксама Чырвоным касцёлам. Гэты храм ёсць адным з сімвалаў і помнікаў горада Мінска, але таксама і ўсёй каталіцкай супольнасці беларускага народу. Сілаю факту, што пад аднім дахам суіснуюць дзве каталіцкія грамады – больш колькасная лацінскага абраду, як таксама і грэка-каталіцкая, набывае глыбокай духоўнай вартасці – як знак братэрскай гасціннасці з боку больш моцнай у адносінах да той, што ў гэтым моманце здаецца слабейшай, як таксама сілаю сімвалічнай і гістарычнай лучнасці.