Нябесны Ўладару, пасяліся ў нас!
21.07.2008.
ГРЭКА-КАТАЛІЦКАЯ МОЛАДЗЬ НА СУСТРЭЧЫ “МСМ ІВЯНЕЦ-СІДНЭЙ 2008”.
Калі ў ноч 20 ліпеня 2008 г. (паводле менскага часу) сотні тысяч каталіцкай моладзі з усяго сьвету сабраныя ў Сіднэй (там быў тады дзень) маліліся разам з Сьвятым Айцом Бенядыктам XVI ў рамках Сусьветнага Дня моладзі (СДМ 2008), дзьве тысячы маладых людзей з розных куткоў Беларусі, сабраныя ў івянецкім касьцёле Айцоў Францішканаў сьпявалі Акафіст да Духа Сьвятога. Акафіст быў адслужаны перад Іконай Хрыста Чалавекалюбца (Іконай Божай Міласэрнасьці) і ўзначаліў яго Апостальскі Візітатар для грэка-католікаў Беларусі Дастойны Архімандрыт Сяргей (Гаек) у саслужэньні душпастыра лідскай грэка-каталіцкай парафіі а. Аляксандра Шаўцова. Паводле закліку Архімандрыта Сяргея, словамі Акафісту да Духа Сьвятога моладзь малілася за Прадстаўніка Сьвятога Айца ў Беларусі – Апостальскага Нунцыя Архібіскупа Марціна Відавіча.
Сьпяваў Акафіст менскі грэка-каталіцкі міжпарафіяльны хор “Прасфара” (да якога далучыліся некаторыя семінарысты БГКЦ), але ў хуткім часе ўся моладзь сабраная ў храме сьпявала прыпеў О Нябесны Ўладару, пасяліся ў нас! Такім чынам беларуская моладзь пачынала трэці дзень агульнабеларускага спатканьня “МСМ Івянец-Сіднэй 2008”. Варта дадаць, што акрамя рыма-католікаў і грэка-католікаў у сустрэчы ў Івянцы ўдзельнічала моладзь праваслаўная ды моладзь з пратэстанцкіх супольнасьцяў, а таксама тыя, якія толькі шукаюць шляху да Бога.
Пасьля Акафісту, нягледзячы на позьні час - а гэта была ўжо другая гадзіна ночы (у Аўстраліі 12-я дня) - сотні вачэй узіраліся ў экран тэлебіма, дзе паказвалі, што адбывалася ў далёкай Аўстраліі, у рамках СДМ 2008.
20 ліпеня 2008 г. урачыстай Імшой, якую ўзначаліў Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі Тадэвуш Кандрусевіч, і якую саслужылі таксама Кардынал Казімір Сьвёнтэк, Біскуп Казімір Вялікаселец і Апостальскі Візітатар для грэка-католікаў Беларусі Архімандрыт Сяргей Гаек, завяршылася міждыяцэзіяльная сустрэча моладзі “МСМ Івянец-Сіднэй 2008”. Найдастойны Ўладыка Мітрапаліт скіраваў да ўдзельнікаў “моцнае і яскравае” казаньне аб ролі сьведчаньня хрысьціянскай моладзі ў сёньняшнім сьвеце. Сустрэча “МСМ Івянец – Сіднэй 2008” праходзіла з пятніцы 18 ліпеня па нядзелю 20 ліпеня 2008 г. і была арганізаваная Канферэнцыяй Каталіцкіх Біскупаў Беларусі, каб даць беларускай моладзі магчымасьць духова далучыцца да Сусьветнага дня моладзі ў Сіднэі. (У Сіднэй паехала толькі 10 асобаў з Беларусі, сярод якіх і семінарыст БГКЦ Сяргей Раюнец; гэтую групу суправаджаў дапаможны біскуп мінска-магілёўскай архідыяцэзіі Уладыка Антон Дзям’янка).
У Івянец у дні МСМ прыязджалі да нас і другія беларускія біскупы: Уладыка Аляксандр Кашкевіч і Уладыслаў Блін. Увесь час былі з намі Мітрапаліт Тадэвуш і Архімандрыт Сяргей. На пачатак МСМ прыехалі а. Яўген Усошын з Менску, а. Андрэй Крот з Горадні (які правёў для удзельнікаў МСМ прэзентацыю БГКЦ) і а. Ігар Кандрацьеў з Берасьця (які суправаджаў хор “Мараната”, што сьпяваў на канцэрце вечарам у пятніцу).
У суботу 19 ліпеня ў праграме МСМ удзельнічалі а. Андрэй Буйніч (які рупліва спавядаў моладзь) і с. Вікторыя з Менску. У той жа дзень пасьля абеду сьведчаньне свайго пакліканьня ў БГКЦ прадставіў удзельнікам сем. Андрэй Гайдукевіч. (Тэкст ягонага сьведчаньня памяшчаем ніжэй).
Ва ўсёй праграме МСМ (і музычнай майстэрні) ўдзельнічаў а. Аляксандар Шаўцоў і трое семінарыстаў (Андрэй Гайдукевіч, Аляксандар Хахлоў і Даніла Мысленцаў) ды група дзяўчатаў з хору “Прасфара” .
А як усё пачыналася? 14-га ліпеня 2008 г. распачалася штогадовая “Музычная майстэрня” у мястэчку Івянец Валожынскага раёну Менскай вобласьці. Хлопцы і дзяўчаты, католікі двух абрадаў з розных куткоў Беларусі, Польшчы і Расеі, прыбылі каб навучыцца праслаўляць Госпада сваімі сьпевамі, граньнем ды нават груканьнем у барабаны. Для асабліва здольных і жадаючых быў зарганізаваны курс рэгентаў хору. Харавы сьпеў займаў большую частку усёй праграмы. На начлег нас прымалі ў свае хаты мясцовыя пабожныя жыхары - вернікі мясцовай рыма-каталіцкай парафіі.
Пачынаўся дзень з Ютрані (паводле рыма-каталіцкай традыцыі), далей былі заняткі ў харавой групе, Сьвятая Імша, пад час якой розныя сьвятары вяшчалі Слова Божае да ўдзельнікаў майстэрні. Пасьля абеду і паабедзеннага перапынку пачыналіся заняткі ў абраным кірунку: праца над паставай голасу, рэгентскі курс, курс ігры на гітары і барабанах. Вечар быў, калі можна так сказаць, напоўнены праслаўленьнем Госпада. Выяўлялася гэта гучнымі сьпевамі і танцамі (канешне не ў храме, а на эстрадзе), якія былі падрыхтаваныя арганізатарамі і ўдзельнікамі музычнай майстэрні.
У пятніцу 18 ліпеня “Майстэрня” ўлілася ў праграму міждыяцэзіальнай сустрэчы каталіцкай моладзі “МСМ 2008 Івянец-Сіднэй”. Як адзначыў у звароце да моладзі Мітрапаліт Тадевуш: “Францішкане першыя адгукнуліся на прапанову зрабіць “штосьці такое” і ЗРАБІЛІ!...”, таму гэтая сустрэча адбылася менавіта ў Івянцы. Калі спачатку нас было пару соцен, то ў пятніцу на час першай трансмісіі з Аўстраліі, дзе ў гэты самы час разам са Сьвятым Айцом сабралася моладзь з усяго сьвету, нас ужо стала амаль 2000.
У суботу 19 ліпеня даехала група грэка-каталіцкай моладзі з розных парафіяў БГКЦ і актыўна далучылася да праграмы МСМ. Але субота і пачатак нядзелі адзначыліся дажджом, часамі нават праліўным. Тады вялікай дапамогай у тым, каб добра падрыхтавацца да атрыманьня дароў Духа Сьвятога стаў вялікі намёт (шалаш), які арганізатарам МСМ прадаставілі браты пратэстанты з Менску. Гэта быў каштоўны знак экуменічнага супрацоўніцтва ў справе евангелізацыі. У гэтым намёце праходзіла ў суботу сэсія сьведчаньняў, канферэнцыя Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча і Сьвятая Імша, якую ўзначаліў Кардынал Казімір Сьвёнтэк.)
Дождж працягваўся і выдавалася што спатканьне магло “праваліцца”, таму што частка праграмы мела месца на вуліцы. Але жаданьне лучнасьці і сулучнасьці з Сьвятым Айцом і моладдзю ўсяго сьвету, сабранымі ў Сіднэі, прагненьне пачуць словы Папы сагравалі юнакоў і дзяўчат, а Божая Ласка, якая здавалася, сплывала разам з дажджом, давала сілы, каб сьведчыць аб сваёй прыналежнасьці да адзінай каталіцкай Царквы, каб сьведчыць аб сваім жаданьні прыняць моц Сьвятога Духа і быць жывым Евангельлем у сёньняшнім сьвеце.
Кожны з нас рана ці позна паставіць перад сабой пытаньне: для чаго я жыву? Каб быць шчасьлівым, неабходна абавязкова знайсьці адказ.
Пасьля школы я паступіў ва ўніверсітэт на гістарычны факультэт. За першыя гады вучобы я адкрыў для сябе шмат цікавага: новыя знаёмыя, новыя дысцыпліны, самастойнае жыцьцё, поўная свабода, як тады здавалася. Але з часам я пачаў адчуваць пустату ў сэрцы, чагосьці не хапала і не было радасьці, нягледзячы на маладыя гады. Толькі сёньня я разумею, што гэта Бог клікаў мяне да сябе. Яго голас гучыць заўсёды , і ад нас залежыць, ці мы яго пачуем і адкажам. З малых гадоў я не сумняваўся, што Бог існуе. Хачу вам сказаць, што Бог карыстаецца ўсімі сродкамі. Галоўнае, каб чалавек зразумеў гэты знак. Гэта могуць быць розныя знакі і, зразумела, людзі, якіх ставіць на нашым шляху Бог. Для мяне такім чалавекам быў а. Віктар Данілаў — грэка-каталіцкі сьвятар з Горадні (які прыехаў з Расеі). Незвычайны чалавек і сьвятар, а. Віктар – сапраўдны апостал Хрыста нашага часу, а таксама мучанік, вязень ГУЛАГа. Чалавек малітвы.
З першых дзён знаёмства з ім я адчуў, што ў маім сэрцы зьявіўся агонь, які ўсё мацней распальваўся. Хацелася быць падобным да яго, слухаць і выконваць усё, што ён кажа. Я ведаў, што без выкананьня Божых законаў, без малітвы гэта немагчыма. У той час мы жылі ў інтэрнаце. Зразумелі, што нам патрэбна збірацца на малітву разам, запрашалі ўсё новых людзей. Паўстала невялічкая малітоўная група студэнтаў. (Сярод іх вельмі актыўным быў мой сябра Зьміцер; ён зараз манах-рэдэмптарыст, вучыцца ў семінарыі ў Львове). Радасьць Хрыста напаўняла ўсіх нас. Час ад часу мы запрашалі да сябе сьвятароў, семінарыстаў, манахаў. Гэта быў бласлаўлёны час.
Аднойчы я зразумеў, што Бог кліча мяне да чагосьці большага — прабегла думка аб сьвятарстве. Але, разумеючы, што гэта патрабуе вялікіх намаганьняў, я пэўны час уцякаў ад Бога. Чалавек заўсёды хоча, каб усё было проста. Але так не бывае. Трэба даверыцца Богу і зрабіць крок Яму насустрач, нават калі гэта палохае. Бог усё растлумачыць у свой час. І вось цяпер я вернік Беларускай Грэка-каталіцкай Царквы, а таксама вучуся на 4 курсе духоўнай семінарыі.
Сьпяваў Акафіст менскі грэка-каталіцкі міжпарафіяльны хор “Прасфара” (да якога далучыліся некаторыя семінарысты БГКЦ), але ў хуткім часе ўся моладзь сабраная ў храме сьпявала прыпеў О Нябесны Ўладару, пасяліся ў нас! Такім чынам беларуская моладзь пачынала трэці дзень агульнабеларускага спатканьня “МСМ Івянец-Сіднэй 2008”. Варта дадаць, што акрамя рыма-католікаў і грэка-католікаў у сустрэчы ў Івянцы ўдзельнічала моладзь праваслаўная ды моладзь з пратэстанцкіх супольнасьцяў, а таксама тыя, якія толькі шукаюць шляху да Бога.
Пасьля Акафісту, нягледзячы на позьні час - а гэта была ўжо другая гадзіна ночы (у Аўстраліі 12-я дня) - сотні вачэй узіраліся ў экран тэлебіма, дзе паказвалі, што адбывалася ў далёкай Аўстраліі, у рамках СДМ 2008.
***
У суботу 19 ліпеня ў праграме МСМ удзельнічалі а. Андрэй Буйніч (які рупліва спавядаў моладзь) і с. Вікторыя з Менску. У той жа дзень пасьля абеду сьведчаньне свайго пакліканьня ў БГКЦ прадставіў удзельнікам сем. Андрэй Гайдукевіч. (Тэкст ягонага сьведчаньня памяшчаем ніжэй).
Ва ўсёй праграме МСМ (і музычнай майстэрні) ўдзельнічаў а. Аляксандар Шаўцоў і трое семінарыстаў (Андрэй Гайдукевіч, Аляксандар Хахлоў і Даніла Мысленцаў) ды група дзяўчатаў з хору “Прасфара” .
***
Пачынаўся дзень з Ютрані (паводле рыма-каталіцкай традыцыі), далей былі заняткі ў харавой групе, Сьвятая Імша, пад час якой розныя сьвятары вяшчалі Слова Божае да ўдзельнікаў майстэрні. Пасьля абеду і паабедзеннага перапынку пачыналіся заняткі ў абраным кірунку: праца над паставай голасу, рэгентскі курс, курс ігры на гітары і барабанах. Вечар быў, калі можна так сказаць, напоўнены праслаўленьнем Госпада. Выяўлялася гэта гучнымі сьпевамі і танцамі (канешне не ў храме, а на эстрадзе), якія былі падрыхтаваныя арганізатарамі і ўдзельнікамі музычнай майстэрні.
У пятніцу 18 ліпеня “Майстэрня” ўлілася ў праграму міждыяцэзіальнай сустрэчы каталіцкай моладзі “МСМ 2008 Івянец-Сіднэй”. Як адзначыў у звароце да моладзі Мітрапаліт Тадевуш: “Францішкане першыя адгукнуліся на прапанову зрабіць “штосьці такое” і ЗРАБІЛІ!...”, таму гэтая сустрэча адбылася менавіта ў Івянцы. Калі спачатку нас было пару соцен, то ў пятніцу на час першай трансмісіі з Аўстраліі, дзе ў гэты самы час разам са Сьвятым Айцом сабралася моладзь з усяго сьвету, нас ужо стала амаль 2000.
Дождж працягваўся і выдавалася што спатканьне магло “праваліцца”, таму што частка праграмы мела месца на вуліцы. Але жаданьне лучнасьці і сулучнасьці з Сьвятым Айцом і моладдзю ўсяго сьвету, сабранымі ў Сіднэі, прагненьне пачуць словы Папы сагравалі юнакоў і дзяўчат, а Божая Ласка, якая здавалася, сплывала разам з дажджом, давала сілы, каб сьведчыць аб сваёй прыналежнасьці да адзінай каталіцкай Царквы, каб сьведчыць аб сваім жаданьні прыняць моц Сьвятога Духа і быць жывым Евангельлем у сёньняшнім сьвеце.
Алесь Хахлоў, Даніла Мысленцаў
ТРЭБА ДАВЕРЫЦЦА БОГУ І ЗРАБІЦЬ КРОК ЯМУ НАСУСТРАЧ, НАВАТ КАЛІ ГЭТА ПАЛОХАЕ.
Сьведчаньне семінарыста БГКЦ
Сьведчаньне семінарыста БГКЦ
Кожны з нас рана ці позна паставіць перад сабой пытаньне: для чаго я жыву? Каб быць шчасьлівым, неабходна абавязкова знайсьці адказ.
Пасьля школы я паступіў ва ўніверсітэт на гістарычны факультэт. За першыя гады вучобы я адкрыў для сябе шмат цікавага: новыя знаёмыя, новыя дысцыпліны, самастойнае жыцьцё, поўная свабода, як тады здавалася. Але з часам я пачаў адчуваць пустату ў сэрцы, чагосьці не хапала і не было радасьці, нягледзячы на маладыя гады. Толькі сёньня я разумею, што гэта Бог клікаў мяне да сябе. Яго голас гучыць заўсёды , і ад нас залежыць, ці мы яго пачуем і адкажам. З малых гадоў я не сумняваўся, што Бог існуе. Хачу вам сказаць, што Бог карыстаецца ўсімі сродкамі. Галоўнае, каб чалавек зразумеў гэты знак. Гэта могуць быць розныя знакі і, зразумела, людзі, якіх ставіць на нашым шляху Бог. Для мяне такім чалавекам быў а. Віктар Данілаў — грэка-каталіцкі сьвятар з Горадні (які прыехаў з Расеі). Незвычайны чалавек і сьвятар, а. Віктар – сапраўдны апостал Хрыста нашага часу, а таксама мучанік, вязень ГУЛАГа. Чалавек малітвы.
З першых дзён знаёмства з ім я адчуў, што ў маім сэрцы зьявіўся агонь, які ўсё мацней распальваўся. Хацелася быць падобным да яго, слухаць і выконваць усё, што ён кажа. Я ведаў, што без выкананьня Божых законаў, без малітвы гэта немагчыма. У той час мы жылі ў інтэрнаце. Зразумелі, што нам патрэбна збірацца на малітву разам, запрашалі ўсё новых людзей. Паўстала невялічкая малітоўная група студэнтаў. (Сярод іх вельмі актыўным быў мой сябра Зьміцер; ён зараз манах-рэдэмптарыст, вучыцца ў семінарыі ў Львове). Радасьць Хрыста напаўняла ўсіх нас. Час ад часу мы запрашалі да сябе сьвятароў, семінарыстаў, манахаў. Гэта быў бласлаўлёны час.
Аднойчы я зразумеў, што Бог кліча мяне да чагосьці большага — прабегла думка аб сьвятарстве. Але, разумеючы, што гэта патрабуе вялікіх намаганьняў, я пэўны час уцякаў ад Бога. Чалавек заўсёды хоча, каб усё было проста. Але так не бывае. Трэба даверыцца Богу і зрабіць крок Яму насустрач, нават калі гэта палохае. Бог усё растлумачыць у свой час. І вось цяпер я вернік Беларускай Грэка-каталіцкай Царквы, а таксама вучуся на 4 курсе духоўнай семінарыі.
Андрэй
Вярнуцца назад