Мошчы сьвятога Валянціна знаходзяцца ў грэка-каталіцкай царкве Нараджэньня Найсьвяцейшай Багародзіцы

Традыцыю сьвяткаваньня дня сьвятога Валянціна – апекуна ўсіх закаханых – мы прынялі ад Захаду зусім нядаўна. Аднак мала хто ведае, што мошчы сьвятога, у гонар якога названае сьвята, захоўваюцца ў грэка-каталіцкай царкве Нараджэньня Найсьвяцейшай Багародзіцы ў горадзе Самборы Львоўскай вобласці (Украіна).
Мошчы сьвятога Валянціна – частка чэрапа, некалькі костак, маленькая шкляная капсула, у якой як мяркуецца, знаходзіцца міра, – захоўваюцца ў невялікай шкляной труне.

– Сьвяты жыў напрыканцы ІІІ-пачатку ІV стагоддзяў і прыняў пакутніцкую сьмерць за сваю веру, – распавядае пробашч царквы айцец Багдан Дабранскі. – Гісторыя данесла да нашых часоў, як ён змагаўся за тое, каб у старажытнарымскай імперыі адносіны паміж жанчынай і мужчынам мелі хрысьціянскую аснову, за праўду, запісаную ў 10 Боскіх запаветах, змагаўся супраць распусты. У тыя часы, напрыклад, вайскоўцам і маракам забаранялася мець сям’ю. А сьвяты Валянцін рыхтаваў маладых да блаславёнага Богам жыцьця ў шлюбе. Ён імкнуўся зьберагчы іх ад граху, не баючыся сьмяротнага пакараньня, якое яму пагражала...

Мошчы сьвятога знаходзяцца ва Украіне больш за два стагоддзі. У 1728 годзе абраз Найсьвяцейшай Багародзіцы ў Самборы прызналі цудатворным. Расповеды пра цуды, якія адбываліся ля абраза, пра ацаленьні разыйшліся па ўсім прававерным сьвеце. 13 траўня 1759 г. Апостальская Сталіца перадала царкве невялікага ўкраінскага горада мошчы сьвятога. Дагэтуль яны знаходзіліся на цвінтары сьвятой Прысцылы ў Рыме. Пра гэта згадвае ў сваёй кнізе “Княжы горад Самбор” Юліян Рабія. Яго бацька на пачатку XX стагоддзя быў дэканам і меў доступ да многіх гістарычных дакументаў. На жаль, у савецкі час большасць з іх зьнікла. Мошчы сьвятога выставілі ў 1992 годзе, пасьля таго як Украінская Грэка-Каталіцкая Царква выйшла з падпольля.
Айцец Багдан распавёў рэальную гісторыю, якая адбылася зусім нядаўна.
Грамадзянка Польшчы накіравалася ў турыстычнае падарожжа ва Украіну. Па сутнасці, жанчына ўцякала з хаты. Яна не магла спакойна назіраць як на яе вачах развальваецца сям’я сына. Некалькі дзён яна правяла ў малітве ля мошчаў сьвятога, просячы ў яго дапамогі і заступніцтва. Калі ж жанчына вярнулася дадому... сын і нявестка зноў, забыўшыся на ўсе былыя сваркі і звадкі, пачалі жыць у любові і міры. Валянцін пачуў яе малітвы.

Цудоўнае ацаленьне

- Кожны дзень а 7-й раніцы разам з дзядулем і бабуляй да нас прыходзіла маленькая дзяўчына, - працягвае расказ айцец Багдан. – Яны маліліся да 9-й раніцы, прымалі прычасьце, затым дзяўчынка бегла на заняткі. Толькі пасля мы даведаліся, што ян хварэла на эпілепсію. Лекары бездапаможна разводзілі рукамі. Хтосьці параіў бацькам прасіць заступніцтва ў сьвятога. У старажытнасці гэту хваробу называлі хваробай сьвятога Валянціна. Можаце ня верыць, але прыступы ў дзяўчыны прайшлі. Сёньня яна сьпявае ў дзіцячым царкоўным хоры. І такіх гісторый шмат! Таму крыўдна, што ў апошні час сьвяту сьвятога Валянціна надаецца нейкі бытавы, банальна-сэксуальны сэнс і ўсё зводзіцца да абмену “валянцінкамі”.

Дарэчы, парафіяльнае сьвята – Дзень сьвятога Валянціна – пачынаецца не 14 лютага, а 13-а – па абедзе. У гэты дзень у Самбір практычна з усёй Заходняй Украіны, Польшчы прыязджаюць дзясяткі тысячаў вернікаў, большасьць з якіх – моладзь. Мошчы сьвятога выносяць, пасля чаго пачынаецца ўрачысты малебен.
- У першую чаргу мы зьвяртаемся да моладзі, каб дапамагчы ім атрымаць Божую міласэрнасьць, любоў у сэрцы, стварыць ці захаваць сем’і, бо разводы – праблема большасьці постсавецкіх краінаў, - кажа айцец Багдан.

Паводле “Факты” (Львоў)