Нам мала што вядома пра акалічнасьці жыцьця прарока Асіі, сына Беерыіна (1,1), і пра тое, чаму ён навучаўся. Але спазнаньні Осии у геаграфіі (4,15; 5,1-8; 6,8.9; 9,15; 10,5; 12,11) і гісторыі Паўночнага царства - Ізраілю (5,13; 7,7-11; 8,4.9-14) наводзяць на думку, што ён быў выхадцам Ізраілю.
Кніга, названая імем Асіі, паўстала ў выніку яго прароцкага служэньня, якое прыйшлося на крытычны перыяд гісторыі Паўночнага царства, які адзначыўся застоем і заняпадам у рэлігійным жыцьці. Служэньне прарока пачалося каля 750 г. да Р.Х. і скончылася за некалькі гадоў да падзеньня Самарыі ў 722 г. да Р.Х. Пропаведзі Асіі былі прысьвечаны ў першую чаргу таму, што Ізраіль парушыў свае запаветныя абавязаньні перад Богам, хоць у іх гучаць і больш пазітыўныя ноты, а менавіта, калі Асія ўзвяшчае пра сутнасьць любові Божай.
Андрэй Крыцкі (грэц. Andreas ho Krites, Hiersolumites) [1] (ок. 660-740), архібіскуп, вялебны. Візантыйскі рытар і гімнаграф, аўтар пакутнага Вялікага канону, чытанага на 1-й і 5-й сядміцах Вялікага паста і шэрагу іншых твораў.
Вялебны Андрэй нарадзіўся каля 660 г. у Дамаску. Паводле жыцьця, складзенаму Мікітам, бацькоў Андрэя Крыцкага звалі Рыгор і Рыгора. Да 7 гадоў дзіця было нямком і загаварыў толькі пасьля прычашчэньня Сьвятых Таямніц. Пачатковую адукацыю атрымаў у Дамаску, дзе вывучыў асновы граматыкі, рыторыкі і філасофіі. У 15-летнім узросьце Андрэй Крыцкі паступіў у Сьвятагробскае братэрства пры храме Ўваскрэсеньня ў Іерусаліме, дзе быў пастрыжаны ў манаства, прысьвечаны ў чытальніка, а затым прызначаны натарыем і эканомам. Увосень 685 г., пасьля таго як акты VI Сусьветнага Сабора былі дасланы ў Іерусалім і прыняты Іерусалімскай Царквой, Андрэй Крыцкі разам з 2 манахамі даставіў іх у Канстанцінопаль.
Застаўшыся ў сталіцы Візантыі, Андрэй Крыцкі быў прысьвечаны ў дыякана царквы Сьвятой Сафіі і праслужыў у гэтым сане звыш 20 гадоў; у яго вядзеньні знаходзіліся сірочы прытулак і багадзельня пры храме Сьвятой Сафіі. Пры Канстанцінопальскім Патрыярху Кіры (706–712) Андрэй Крыцкі быў хіратанісан у біскупа і атрымаў прызначэньне на катэдру ў г. Гортына (выспа Крыт) з тытулам «архібіскупа Крыцкага».
Па сведчаньні св. Феафана Спавяданніка, на Саборы, скліканым імператарам Філіпікам для аднаўленьня монафелітства (712), Андрэй Крыцкі разам з біскупам Кізіцкім сьвяціцелем Германам, будучым Патрыярхам Канстанцінопальскім, быў у ліку тых, якія падпісалі анафему VI Сусьветнаму Сабору. Пасьля Андрэй Крыцкі раскайваўся ў тым, што падпісаў ерэтычнае вызначэньне; традыцыя злучае з гэтым падзеяй складаньне яго знакамітага Вялікага канону. Пасьля зьвяржэньня імператара ў 713 г. Праваслаўе было адноўлена, а сьпісы актаў VI Сусьветнага Сабора зноў разасланы, прыняты і падпісаны ўсімі былымі ўдзельнікамі Сабора 712 г.
На Крыце Андрэй Крыцкі будаваў цэрквы, у тым ліку па выяве Ўлахернскай у Канстанцінопалі, уладкоўваў прытулкі і багадзельні. Па малітвах сьвяціцеля зьдзяйсняліся шматлікія цуды. Некалькі разоў Андрэй Крыцкі зьдзяйсняў паездкі ў Канстанцінопаль, у 740 г. па шляху на Крыт ён захварэў і памёр на выспе Лесбас, дзе яго мошчы былі пакладзены ў храме пакутніцы Анастасіі (цяпер царква свт. Андрэя Крыцкага).